ΜΑΣ ΤΑ ΠΗΡΑΝ ΟΛΑ

Αρθρο του Γιώργου Γυπάκη

Μας τα πήραν όλα, ναι.
Κι έχουμε μείνει, ένας χορός εξαθλιωμένων αστών, στην τραγωδία της ηλιθιότητας.
Να σερνόμαστε στους δρόμους, εκλιπαρώντας τις τράπεζες, πληρώνοντας υπέρογκους λογαριασμούς
Εκλιπαρώντας και πληρώνοντας τους κλέφτες, τους νταβατζήδες, τους ληστές.
Ξέρω ανθρώπους ευηπόληπτους με τρύπια παπούτσια, τους βλέπω να τα δίνουν όλα για τα παιδιά τους και να μην τους μένει τίποτα.
Βυθισμένοι μέσα στη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια και στη μιζέρια, θυμόμαστε τη δεκαετία της μετανάστευσης. Της δικής μας μετανάστευσης. Οπουδήποτε καλύτερα εκτός από δω. Γιατί τι έχει μείνει να ορίζει αυτό το «εδώ»; Αλλά σάμπως και το «αλλού» θα ναι καλύτερο;
Μας τα πήραν όλα.
Ακόμα και την ελπίδα να πάμε κάπου καλύτερα.
Ξέρω ανθρώπους οργισμένους. Ξέρω ανθρώπους που αν μιλήσουν, δε θα μιλήσουν με τα λόγια. Ξέρω ανθρώπους που ψάχνουν τη δύναμη να αντισταθούν, να μην πληρώνουν άλλο, να μην υπακούν άλλο. Ξέρω ανθρώπους οργισμένους στα Νοσοκομεία, έξω από τα σχολεία και τα φροντιστήρια περιμένοντας, στις ουρές στις εφορίες και στις τράπεζες ιδρωμένους από το στρες,
ξέρω ανθρώπους που οι εκλογές πια δεν τους προσφέρουν την απαραίτητη ευκαιρία για κάθαρση.

Ξέρω ανθρώπους που δεν τους αρκεί να περιμένουν για μια αβέβαιη αλλαγή.